Ménage a trois: schuldgevoel, schaamte en perfectionisme. 

‘Je hebt wát gedaan?’ Iris’ stem schoot de hoogte in. ‘Heb je enig idee hoeveel moeite het kostte om een afspraak voor je te regelen bij hem?’ Haar lichtgrijze ogen achter het hoornen montuur schoten laserstralen mijn kant uit.

Zo onschuldig als een pasgeboren baby.

‘Maar schuldgevoel is toch juist heel nuttig?’ Met haar blonde lokken zag ze er nog precies zo uit als dertig jaar geleden. Ze reikte naar de vrolijk gebloemde schaal op de koffietafel. ‘Jij ook?’ Een variëteit aan petit fours lachte me toe. ‘Of voel je je al schuldig voor de extra kilo’s die er straks aan zitten?’ Haar lichtblauwe ogen twinkelden.  

Je kunt niet alles zijn voor iedereen en jezelf trouw blijven.

‘Schuld is geen gevoel.’ Carel legde zijn notitieblok op het lage glazen tafeltje dat tussen onze stoelen stond. Zijn handen vouwden zich voor zijn buik, de slanke benen gekruist in een strakke, zwart-wit geblokte broek. Grote voeten in Dr. Martens onder zijn lange lijf.